Okumalık Okul

Uzun süredir yazmıyorum, uyumuyorum, manikür yapmıyorum, hatta yaşamıyorum. Kıytırık bir okulun, fasulyeden bir bölümünü bitirme çabasına düştüm ki vay halime. Sanarsınız tıp mıp ( mıp? ) okuyorum da kotardım ortalığı. Altı üstü yüzlerce( ! ) sayfa okudum, kafa yordum, mantığını kavrayamadığımı ezberledim falan yani.

Her Allahın günü isyan, keder, gözyaşı! Çok yoruldum diye böğürdüm de ağladım. Millette “yazık be son sınıf tabi, işi çok zor. ” deyip poh poh üzerine poh poh bana.. Kandırdım len sizi, o ağlayan, stresten kusan kız ben değildim. Şaka yaptım. Zor olan bir şey yok. Bir bu kadar daha okusam gıkım çıkmaz. ( ?! )

Bu yaşıma geldim ( buyuncu yaş ) , oturup günler öncesinden bir sınava çalışmışlığım yoktur değil yoktu. Tonlarca konu son gün, son gece, bilemedin son saatlerde halledilir, sınavdan geçilirdi. Ben böyle gördüm, böyle yaşadım. Zekiydim nede olsa. Zehir gibi çalışıyordu aklım hatta. Yüz kez tekrar etmeye ne gerek vardı, salak mıydım o kadar? Salakmışım..

Şuan yazdıklarım beni sinirlendirse dahi, kabul etmem lazım. Ben bir inek oldum. Mor inek. Final haftası girmeden bilmem kaç gün önce başlayan hummalı çalışmam dün itibari ile son bulmuştur. Vatana millete hay.. Günlerce ders çalıştım, sabahladım, sınava girdim, döndüm, biraz-cık dinlendim, çalıştım, sabahladım.. Bu süreç 2 hafta boyunca böyle devam etti. Her gün aynadaki kaşa bıyığa sarmış yüzüme, kararmış göz altlarıma bakarak “ ne yaptılar sana kuzum, bu sen olamazsın. ” dedim. Ben, ben değildim ama bendim. Ağlamam bile değişmişti. Böğürmüyor mööö-ğürüyordum.

Ölüm sessizliğine girdiğim için merak edip arayanlar oldu, “ neler yapıyorsun cicim? ” diye. Kesintisiz iki hafta boyunca “ ders çalışıyorum. ” cevabını verdim. Zekiliğe sığdı mı bu? Kendini beğenmiş, çokbilmiş, ukala dümbeleği! Nolduuu? İşte böyle çalıştırtırlar adamı. Tabiri caiz midir bilinmez ama ebemi suya götürüp susuz getirdiler. Olan ebeme olmuş gibi görünse de siz görünüşe aldanmayın.

Uyku düzeni diye bir şey kalmadığı için şuan uykusuzluktan kafamda filler tepişiyor olsa da uyuyamıyorum. Ama yarına kalmaz kazısalar da çıkaramayacaklar beni yataktan. Yoksa gerçekten öleceğim zaten ebedi uyku olacak.

Öyle kıytırık, fasulyeden dediğime de bakmayın ha. Ayak onlar. Ben kibirli biriyimdir. Bu dördüncü sene fenaymış. “ Ben çalışmadan yapıyorum ehe! ” diyemesem de, inek gibi çalışmış olsam da kotardım işte var mı?! Bir maliyeci kolay yetişmiyor bikere! Beni ne tıp fakülteleri, ne mühendislikler istedi de “ hadi be onları dedem de okur! ” deyip attım kendimi ekonominin göbeğine. Ne sandınız?! Aman ne sanarsanız sanın. Ben beş dakikaya kalmaz horultular eşliğinde uyuyor olacağım. Allah hepinize gani gani sınavlar versin. Benim yaşadıklarımı siz de yaşayın beter olun falan!

BTW: Bu sınav haftamda manevi desteklerini eksik etmeyen, hemen hemen her gece ağlama krizlerimi ve bin bir nazımı çeken anneciğim, babacığım ve yakın çevreme şükranlarımı sunuyorum. Son Sınıf Faciası*2, bahar aylarında vizyona girecektir. Görüşmek dileğiyle..