En İyi Yaptığım Şey Kaybetmek.

Ben bugün bir şey kaybettim. Ben hep kaybederim. Tam kazandım derim, mutluyum derim. Mutluyum diye mutsuz olurum. Yine kaybederim. Ben beceriksizin tekiyim. Hiç beceremem. Hem ödleğimde. Aman yarın ne olur diye düşünmekten kendimi alamam. Ee haliyle bu günümü hiç yaşayamam. Kaygılarım var dağ gibi. Takıntılarım var bir deniz boyu. Sorsalar anlatamam. Anlatsam anlamazlar. Zaten sormazlar. Bana doktor değil, damdan düşen birini getirin misali. Aranızda hayattan düşeniniz var mı?

Bir parça sevgi için canımı verebilirim. Ama ben kedi değilim. Dokuz canım hiç olmadı. Olanda kalmadı. Yolun yarısına gelmeden halsiz düştüm. Nasıl devam ederim bilmiyorum. Bak hala yarını düşünüyorum. Ben bunu hep yapıyorum. Tam bir şeye sahip olacakken şüpheye boğuluyorum. Vazgeçiyorum. Çok açık elliyim. Benim olabilecek bir şeyi başkasına bırakıyorum. Benim diyebildiğim tek şey geçmişim. Yok yok onu kimselere bırakmadım. Hayret nasıl yapmadım?

İçinde “ zaman ” sözcüğünü kullanmadığım cümle sayısı çok az. Zamanla. Daha zamanı var. Zamanı geldiğinde. Zamanı değil. Ben her daim bekliyorum. Ama beni beklemiyorlar. Kaybediyorum. Sahi ben neyi bekliyorum?

Bir şeyi ya çok önemsiyorum ya da hiç önemsemiyorum. Bir ölçüsü var elbet bunun ama ben tutturamıyorum. Hadi siz söyleyin bu sefer. Evet kaybediyorum. Kaçıyorlar, terk ediyorlar, ihanet ediyorlar, ölüyorlar, öldürüyorlar. Hep mi kazanıyorlar? Hep mi kaybediyorum? Öyleyse durum çok vahim.

Sevgi ve nefret aynı cümlenin öğeleriyse, ben henüz öyle bir cümle kurmadım. Ama ya sevildim ya nefret edildim. Bunun da bir ölçüsü vardır. Ben daha göremedim. Tamam, benimde rastgele duygulara tahammülüm yok. Ama bir zaman “her şey ” iken bir zaman sonra “ hiç ” olmayı anlayamıyorum. Aranızda anlayan var mı?

Korkuyorum, şüpheleniyorum, kaygılanıyorum, zamana sarılıyorum, anlatamıyorum, anlamıyorlar. İşte ben böyle böyle kaybediyorum. Kazananlar öne çıksın. Saygılar..